Akşam Üstü Köyün Hüznü Azdı

Bir köydü burası, herkesin yaşamak istediği. 

Mutluluk karinesini bir çırpıda silip atmanıza müsade etmeyecek insanlar vardı.

Huzurun elinden yedikleri yemeklerle karınlarını doyuran insanlar vardı. 

Hepsini tanıdım. 

Hepsi bana çok yabancı geldi. 

Bu köyde bir de ben vardım. 

Feleğin çemberinin en içinden selamlıyordum herkesi.

Felek oyun oynuyordu ve ben ona eşlik ediyordum. 

Akşam üstü köyün hüznü azdı ben tamamladım.

Değirmenin önünde pes etmiş hayatlar görüp ağladım.

Sanki Bremen Mızıkacıları geçmişti değirmenin çevresinden.

Çürümüş bedenler ve kemirgen fareler.

Sanki bilerek buraya getirilmiş bu fareler, köyün kötü yanını örtbas etmek için çabalıyordu. 

Çabalanıp başarılmayan şeylere inatla, büyük bir özenle kemirilen, pes etmiş birkaç yaşam gördüm. 

Söyle bana köydeki gecenin sessizliği, bu yaşamların neden son bulduğunu?

Söyle, masallar şehri gibi yansıtılan bu köyde, sadece evhamlarından sıyrılanlar mı yaşayabiliyordu?

Sadece umutların tükenmediği bir yer imzası için miydi bu sözünü ettiğim örtbas?

Her şeye rağmen, 

İnatla,

Akşamüstü köyün hüznü azdı ben tamamladım.

Tüm köy halkının gözünün önünde göz yaşlarımı akıttım.