Ekinoks

Ekinoksun vadettiği parıltılı bir geceye sahip olmak istiyorum.

Gece, üstü kapalı -belki de açık- küf tabakaları yağdırıyordu üzerime.

Olsun, yağdırsın. 

Sanata dönüşmüş güzelliğiyle cezbediyor beni.

Ardından şehvet tokatı geliyor, uykularımı kemiriyor. 

Ekinoks ardına bile bakmadan yerini gündüze bırakıyor.

Ve sahip olmak istediğim hiçbir şeye sahip olamıyorum.

Tek sahip olduğum, uykusuz bir gece oluyor. 

Uykusuz gecelerim pek olmaz.

Olmazdı...

Artık her gecem uykusuz.

Ekinoksun gelmesi ümidiyle bekliyorum geceleri.

Gündüze ayıp ediyorum belki de.

Bilemiyorum. 

Ben sadece, saf ve masum bir duyguyla seviyorum ekinoksu. 

Kalp kırıntılardan oluşan bir konvoy geçiyor önümden.

Hepsinin tek bir ortak noktası vardı.

Ekinoks için kırılmıştı hepsi. 

Hep bilmelisin bu en güzel geceyi. 

Ve hep döğüşmelisin bu ıssız adam imajı çizen gece için.

Issız adam çünkü, diğerlerinden farklı.

Issız adam çünkü, en gizemlisi o.

Her gece bekliyorum.

Gündüz uyuyorum.

Kaybolan bir tini arıyorum hep.

Ekinoksun en derinliğinde, kendine has yarattığı, tek renk gökkuşağında arıyorum. 

Günahlarını çuvallara doldurup nehire döken, insanların gözlerinde arıyorum.

Umudun yitirildiği yerlerde arıyorum, belki yeni umutlar ekerim ve yeşerirler.

Ve koca koca çınarlar oluşur, dallarında güzel kokulu inanmışlıklar olur.

Ekinoksu muhakkak bulmalısınız. 

Kurdele asmalısınız boynuna. 

Sıradan olmayan bir kitap bulmalısınız ve ona hikayeler okumalısınız.

Ve sonra, hiç gitmemesi için hikayeyi hiç bitirmemelisiniz. 

Eğer bulamazsanız, pes etmemelisiniz.

Kentin muhtelif kargaşasından kaçıp, huzuru kovalamalısınız.

Ekinoksu muhakkak bulmalısınız. 

Şavkıyan bir geceye denk geldim.

Yıldızlar göz kırpıyordu tek tek.

Bu bir işaretti onun geldiğine dair.

Takım elbisemi giyindim ve dışarı çıktım.

Şehrin bütün mutluluğunu çalıp ekinoksun gözlerinden öptüm.